Paris - Milano - Paris - Thuis!

Kijkbuizertjes!!

Sinds twee maanden voor het eerst een berichtje dat weer thuis geschreven wordt. En wat is dat heerlijk zeg! Zit op dit moment naast een veel te grote kerstboom met een kopje koffie (wat normaal niet tot mijn vaste ontbijt kan behoren) achter mijn moeders laptop. Heb weer mijn eigen kamertje (die nu eindelijk klaar is na de verhuizing) en ik ben met volle teugen aan het genieten van het leven thuis. Echter voordat het tot op dit punt komen mocht zijn er nog vele reisjes, stresvolle momenten en shoots aan vooraf gegaan. Laten we maar weer verder gaan waar ik gebleven was.

Vorige week zondag om 7 uur al mijn lekkere warme bedje moeten verlaten (wat me altijd aardig moeilijk afgaat op een zondag, het zal het bioritme wel zijn) en mijn kont weer naar de andere kant van parijs gesleept. Ging zondag Pose magazine schieten, een nieuw frans blad dat bestaat uit alleen maar shoots en weinig tekst. Snel een schietgebedje gedaan dat de foto's hopelijk mijn afgezegde tripje naar Zweden waard waren en de studio ingestapt. Gelukkig stond daar een team van ongelofelijk lieve mensen mij op te wachten, waarvan ik de make-up-artiste al kende. Na een aantal uur in make-up en haar gezeten te hebben kreeg ik na een korte uitleg van de styliste al snel te horen dat er weinig kleren vandaag aan te pas zouden komen ("What do you mean, I only have stockings?"). Nu moeten jullie weten beste kijkbuizers dat ik geen topless werk doe (principes, principes, mijn lieve opa en oma zouden zich een hoedje schrikken) en dat het dus even allemaal wat moeilijker werd om de juiste, niets onthullende, poses te vinden. Uiteindelijk supertoffe foto's geworden. Toen de eerste foto pas om twee uur geschoten was en we nog zo'n zeven foto's schieten moesten werd het even stresvol, maar nadat zowel de fotograaf als ik goed in de shoot zaten waren we om 7 uur alweer klaar. Ben uiteindelijk heel blij met het resultaat.

Maandagochtend begonnen met castings met de informatie in mijn achterhoofd dat ik die avond naar Milaan zou vertrekken voor een shoot de volgende dag. Waar ik dacht zo'n uurtje of 6 naar het vliegveld te vertrekken bleek het allemaal weer eens een volledig andere kant op te gaan. Om half 1 een telefoontje van mijn agency. Om half 2 zou ik al opgehaald worden door een driver. Snel doorgerend naar huis om al mijn spulletjes bij elkaar in een weekendtas te slingeren en uiteindelijk 10 minuutjes voor vertrek mijn ticket te krijgen. Rlxde vlucht gehad en voordat ik het wist sjeesde ik alweer door mijn oude buurt in Milaan (waar ik door een iets te mannelijk uitziende dame met een iets te kort rokje die iets te dicht aan de kant van de weg stond, alweer aan herrinerd werd). Om 8 uur al mijn hotelletje kunnen betreden waar ik met een paar uurtjes slaap de avond heb uitgezongen totdat mr. W. ineens voor mijn neus stond wat natuurlijk een zeer fijne hereniging was.

De volgende ochtend in de stromende regen naar de shoot gebracht. Ik ging een campagne schieten voor de Italiaanse schoenencompagnie 'Anci'. Bij aankomst me gelijk door de fotograaf verteld gekregen dat ik veel geduld zou moeten gaan hebben die dag. We zouden 1 foto gaan schieten maar het haar en vooral de make-up waren niet echt eenvoudig. Totaal ondergeplakt met goud papier waarbij het na een paar uurtjes plakken er eigenlijk op neer kwam dat ik me niet meer bewegen mocht omdat anders het kunstwerk beschadigd zou worden. Wanneer ik ook maar even een glimlach naar iemand toegooide kreeg ik een vingertje in mijn gezicht ervoor terug: "Don't move!". Haha kon er wel om lachen. Alhoewel ik na een paar uurtjes er nog een paar dagen flinke spierpijn van heb overgehouden. De hele dag met een schoen in mijn hand gestaan waarbij ik in het begin van de shoot topless was (haha met een pose waarbij je inderdaad weer niets zag). Toen we om 4 uur de foto geschoten hadden en ik net dacht dat we dus klaar waren kwam een van de stylistes met een grote lap stof naar me toegelopen. We gingen nu voor de Arabische landen schieten wat betekende dat de schouders niet meer onbedekt mochten blijven.De campagne komt blijkbaar op alle vliegvelden van hier tot en met aan Arabie te hangen. Haha vervolgens precies dezelfde foto geschoten met een paar afwijkingen (de jurk die ik nu wel aanhad, de sexy blik naar de camera die nu overmoest gaan naar iets meer serieus). Na het schieten van ook deze foto werd als klap op de vuurpijl me een paar lange handschoenen aangegeven omdat er blijkbaar ook nog verschil in bedekking is tussen de verschillende landen in Arabie. Haha wel ontzettend gelachen. Om zes uur uiteindelijk gefinished en met de Malpensa Express teruggekeerd naar Malpensa airport waar mijn een zeer leuke vertraging van een uur stond te wachten. Dit uur vertraging werd al snel twee-en-een-half uur vertraging en voordat ik het wist zaten we alleen nog maar met de mensen van mijn vlucht op het inmiddels verlaten vliegveld. Vervolgens dus echt pas om 2 uur 's nachts thuis mogen komen waar mijn Tsjechische huisgenootje toch echt nog even haar verhaal moest doen van die twee dagen ervoor, wat ervoor zorgde dat ik om half 3 mijn bedje indook.

De volgende ochtend na 4,5 uurtjes slaap om zeven uur weer opgestaan omdat ik mij om 9 uur moest melden bij de studio om Madame Figaro (frans tijdschrift) te schieten. Totaal witte shoot gedaan (alle kleren in het wit bedoel ik) maar dan op een rock 'n roll manier. Wat erop neer kwam dat ik de hele dag heb staan springen, dansen, oftewel staan rock 'n rollen haha. In de studiocantine nog een rendes-vous gehad met Charon (ons ex-Nederlandse huisgenootje) die daar ook een dagje aan het schieten was. Om 4 uur vervolgens een heel fijn telefoontje gekregen van mijn bureau. Aangezien ik donderdag en vrijdag geen opties meer had (zaterdag sluit het bureau voor twee weekjes) en er dan ook geen castings waren mocht ik donderdag (ipv vrijdag) al naar huis. Gillend en springed vervolgens mijn shoot afgemaakt. Eindelijk, het moment waar ik zo'n twee maanden op had gewacht was gekomen. Gelijk half Woerden opgebeld om te vertellen dat de wijn alvast koud gezet moest worden. Moeder in tranen aan de telefoon gehad en koffer uit het donkerste hoekje van de kamer getrokken. Totdat de lingo-ringtone van mijn mobiel weer begon te piepen. Opnieuw het bureau. Dit keer met wat minder goed nieuws. "Stop cheering, you have another option on friday". Had vrijdag een nieuwe optie erbij gekregen voor een videoclip van een of andere Franse artiest en ik moest eerst donderdagochtend nog de castingdirector ontmoeten om te zien of ik hiervoor geboekt zou worden. Scheldend en tierend weer half Woerden opgebeld om te vertellen dat de wijn nog even kon wachten.

Donderdagochtend toch mijn koffertje ingepakt omdat als ik niet geboekt zou worden voor de shoot ik alsnog op de trein om half vier zou mogen stappen. 's Morgens om 10 uur aan komen zetten bij de studio waar de casting werd gehouden en even een paar minuten het idee gehad dat ik toch echt op de verkeerde plek terecht gekomen was. Voor me zaten ongeveer zo'n drie actrices die mij vertelde dat de casting voor een yoghurt-reclame was. Hmmm, volgens mij was ik aan het verkeerde adres. Echter door een vrouw van de studio uitgelegd gekregen dat ik daar voor een andere casting was. Ik moest echter wel anderhalf uur wachten voordat alle drie de actrices klaar waren met hun auditie (wat namelijk betekende dat er per actrice ongeveer zo'n vijf verschillende filmpjes in kostuum gemaakt moesten worden). Om half twaalf toen eindelijk mijn eigen casting kunnen doen. Ook ik moest een filmpje maken maar een iets andere. "Pretend your in love with the camera" was de meest gebruikte zin van de cameravrouw. Om 12 uur vervolgens weer thuis gekomen en het lieve bureau opgebeld of er al een uitslag was van de casting. En toen onzeker nieuws: de castingdirector zou pas om 3 uur weten of ik wel of niet geboekt was. "Euh maar jongens, mijn trein gaat om 15.25, mijn driver komt over een half uur?". Na een kwartier lang naar een oplossing te hebben gezocht werd er besloten dat ik maar gewoon met koffer, beautycase en al naar het station moest gaan en daar 20 minuten voor vertrek te horen zou krijgen of ik in de thalys naar huis mocht stappen.

U kunt zich voorstellen hoe dat laatste uur voor mij op het station eruit heeft gezien. Ik ben normaal al aardig zenuwachtig om naar huis te gaan, maar dit was toch echt wel het toppunt. Het idee dat ik zometeen misschien wel weer doodleuk met grote hutkoffer terug in de taxi naar ons appartementje kon zitten deed mijn oksels nogal klotsen en de lange taxirij die er ook nog eens stond maakte dit idee niet aantrekkelijker.

Toen ik vervolgens om 3 uur nog steeds geen telefoontje van het bureau gehad had, ze zelf maar gebeld. "Can I go? Can I go???". Maar nog steeds geen verlossend antwoord. De castingdirector moest eerst gebeld worden. Tien over drie teruggebeld. De castingdirector had nog steeds niet (pfffff) zijn beslissing gemaakt. Toen ik daarna echter de lieve woorden van mijn boeker te horen kreeg "Never mind, you can go" heb ik nog drie keer zo hard een gat in de lucht gesprongen (ik geloof dat wij nu echt een serieus broeikasprobleem gaan krijgen) en ben ik met mijn hutkoffer huppelend te thalys ingesprongen.

Holiday baby!

Om half 8 donderdagavond ben ik weer in de heerlijke armen van mijn allerliefste moedertje gevallen. En nu beste kijkbuizers is het voorlopig weer even genoeg. Kerst, Oud & Nieuw even heerlijk met de familie. Maar maken jullie je niet druk hoor, 5 januari zitten wij weer in volle glorie in de thalys terug, ik heb ticket al op mijn nachtkastje liggen. Tot die tijd ga ik GENIETEN!

Houdoe!

xxx Virginia

p.s. Vanochtend om half 12 wordt ook mijn liefste Shan weer opgevangen door friends en family aangezien die gister nog moest blijven voor een shoot voor Femmes magazine.